Rosalia Overwhill

Overwhill jest szczupła, a wręcz chuda. Nie chodzi o to, że mało je, czy też się odchudza – ona zawsze mogła pochwalić się taką budową ciała – typową dla Azjatek. Nie posiada także okazałego biustu, czy też krągłych bioder. Jej sylwetkę można zaliczyć do chłopięcego typu. Nie ma się czym pochwalić, choć kilka razy słyszała już wyrazy zazdrości z ust „koleżanek”. Ona osobiście nie wie czego one jej mogą zazdrościć, ale to już inna sprawa…
Jest niska. Na swoje dziewiętnaście lat mierzy zaledwie metr pięćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu. Dlatego też łatwo jest jej wtopić się w tłum i zniknąć, kiedy tylko jej tego potrzeba. A jest to nieraz wyjątkowo pożądana umiejętność, dlatego też nie narzeka na swój niski wzrost.
Ma regularne, delikatne rysy twarzy. Znajomi często powtarzają jej, że nie wygląda na swój wiek, ale jej to zupełnie nie przeszkadza. Posiada wąskie, idealnie skrojone brwi, jak gdyby codziennie je regulowała. Pod brwiami znaleźć można niewielkie, niemal całkowicie czarne oczęta. Kiedy się w nie spojrzy, ma się wrażenie, że ona wie o tobie wszystko. Jak gdyby czytała ci w myślach. Ma krótki i prosty, choć lekko zadarty, nos.
Usta są niewielkie. Górna warga nieco większa od dolnej, pełniejsza. Ich kolor można zaliczyć do perłowego, choć zdarza się, że są ciemniejsze. Powodem tego jest to, iż bez przerwy przygryza którąś z warg, gdy nad czymś myśli, jest zdenerwowana, bądź zaniepokojona. W efekcie często są popękane, przez co Rosa wiecznie musi je nawilżać.
Ubiera się zwyczajnie, nieco chłopięco. Podobno kiedy była mała ubierano ją w sukienki. Świadczyć o tym może jej szafa, a także stare fotografie. W tej chwili za nic nie założyłaby niczego, co odsłania jej szczupłe, zgrabne nogi. Właściwie nie chodzi o to, że chce je ukryć. Raczej nie zależy jej na ich szczególnym eksponowaniu. Zawsze ma przy sobie swoją katanę i pistolet, a prócz tego jeszcze sztylet, ukryty pod ubraniem.

Sayuri to dziwna osoba. Ponieważ język angielski zna raczej słabo odzywa się niezwykle rzadko. Rozumie wszystko, co się do niej mówi, choć wiele osób, uważa, że jest przeciwnie. Bardzo często udaje, że nic nie rozumie, a kiedy komuś nadto rozwiązuje się język ona bacznie słucha, wyłapuje istotne dla niej informacje, które potem wykorzystuje, bądź zabija osobę, która odważyła się ją obrazić.
Z pozoru wydaje się być niezwykle nieśmiałą, cichą i zamkniętą w sobie osóbką, która nie zna swojej wartości, ale to tylko pozory. W gruncie rzeczy po prostu lubi słuchać, ale za mówieniem nie przepada. Woli siedzieć ze zwieszoną głową bez słowa, niż uzewnętrzniać się przed pierwszym-lepszym pijakiem z podrzędnej speluny.
Chociaż ma niewiele lat niesie ze sobą spory bagaż doświadczeń. Od najmłodszych lat każdą chwilę spędzała wśród rolników, ucząc się uprawy pól. W między czasie, gdy tylko była taka możliwość uczyła się również fechtunku, a w szczególności posługiwania się kataną, którą odziedziczyła po zmarłym ojcu.
Biega szybciej, niż niejeden mężczyzna, doskonale radzi sobie w siodle, a bronią posługuje się równie dobrze, co doświadczony zabijaka. Dlatego też już w bardzo młodym wieku zaczęła trudnić się zabijaniem na zamówienie. Ponieważ wygląda dosyć niepozornie i łatwo jej zginąć w tłumie, dlatego też z łatwością może zabić każdego, kogo sobie tylko wymyśli zleceniodawca.
Jest także od czasu do czasu szpiegiem. Jak już wcześniej zostało wspomniane – ludziom wydaje się, że ich nie rozumie, dlatego też mówią w jej towarzystwie bardzo wiele, a ona przekazuje to potem zleceniodawcy.
Nie lubi żartować, bo najczęściej żartuje się z niej. A ona jest dość poważną osobą. Właściwie nigdy się nie śmieje, a żarty są dla niej zwyczajnie żałosne. Nie jest też osobą rozrywkową. Kiedy idzie się napić to chodzi wyłącznie o picie i już. Seks lubi, ale nie ma nań zbyt wiele czasu.
Dawniej czytała słabo. W dzieciństwie nikt jej tego nie uczył, a ona nie odczuwała potrzeby doszkolenia się w tej kwestii. Liczyła także słabo, ale to nie było najważniejsze. Istotne, że była w stanie sprawdzić, czy nikt nie oszukuje jej, kiedy ją spłaca. Cała reszta mogła pozostać milczeniem. Później jej matka wyszła ponownie za mąż za nieźle usytuowanego mężczyznę, który postanowił zająć się dziewczyną, jak należy. Nie pochwalał jej zainteresowania walką, choć wiedział, że któregoś dnia może zostać wybrana. Na całe szczęście nie wiedział, czym zajmowała się kiedy nikt nie patrzył – wtedy z całą pewnością zamknąłby ją pod kluczem.
Jedyną rzeczą, którą szczerze kocha, jest muzyka. Potrafi pięknie śpiewać, a także gra na skrzypcach, które niemal zawsze ma przy sobie (choć często ulegają zniszczeniu, a wtedy albo musi znaleźć kogoś, kto je naprawi, albo zdobyć nowe – to drugie jest zdecydowanie łatwiejsze do wykonania). Często gra sama dla siebie, czasem jednak grywa dla znajomych. Zawsze znajdzie się ktoś, kto do niej dołączy i albo zaśpiewa. Także podczas wyprawy na Igrzyska instrument jej towarzyszył. To dzięki niemu nie zwariowała i pozostała silna.
Nie posiada przyjaciół. Nigdy nikomu nie ufała i nie zaufa – taki typ człowieka.
Była zakochana raz w życiu, ale mężczyzna ten zdradził ją z inną. Zabiła go dzień po tym, jak się dowiedziała. Poprzysięgła sobie, że następnego, którego pokocha, zabije natychmiast, kiedy tylko zda sobie sprawę z tego uczucia.

Nie pamięta swojego prawdziwego ojca. Wie tylko tyle, że był wspaniałym wojownikiem i to właśnie po nim odziedziczyła talent do szermierki.
Dzieciństwo było dla niej trudne. Pomagała matce, uczyła się walczyć i zastanawiała się, którego dnia zostanie wybrana. Po cichu liczyła na to. Nawet tego pragnęła. Chciała się sprawdzić.
Gdy miała piętnaście lat jej matka wyszła ponownie za mąż. Ojczym postanowił zająć się jej edukacją, choć ona sama nie uważała, by to kiedykolwiek jej się przydało. Zmienił także jej imię, twierdząc, że ciężko wymawia mu się to, które zostało jej nadane zaraz po urodzeniu.
Wreszcie, w ostatnim jej roku, gdy miała osiemnaście lat, została wylosowana. Matka nie była w stanie się z nią pożegnać – cały czas płakała. Ojczym nigdy jej nie kochał – poklepał ją tylko po ramieniu i życzył powodzenia.
Kiedy znalazła się na arenie poczuła się w swoim żywiole. Wiedziała, że to jest jej miejsce. I ku swojemu zdziwieniu okazała się jedną z najsilniejszych i najlepiej wyszkolonych. To właśnie dzięki temu przeżyła i powróciła do domu, by rok później zostać mentorem i móc przekazać swoją wiedzę swoim następcą.

Przede wszystkim świetnie posługuje się bronią białą, a konkretnie kataną, którą odziedziczyła po ojcu. Nigdy się z nią nie rozstaje, choć podczas Igrzysk nie mogła mieć jej przy sobie.
Jest także bardzo szybka, a dzięki temu, że jest niska, potrafi się doskonale ukryć. Ma także świetny słuch, którego dowodem jest jej talent muzyczny.

- mimo, że od zawsze mieszkała wśród ludzi, posługujących się językiem angielskim, słabo zna ten język. Od dziecka uczyła się japońskiego i właśnie z nim radzi sobie najlepiej. Często również udaje, że nie rozumie tego, co się do niej mówi;
- gra na skrzypcach i pięknie śpiewa;
- poprzysięgła sobie, że następnego mężczyznę, którego pokocha, zabije natychmiast, jak tylko zda sobie sprawę ze swojego uczucia. Uważa, że miłość zaślepia i osłabia;